Op vrije jonge leeftijd (17 jaar) ben ik door allerlei omstandigheden in een burn-out geraakt. Een intense tijd volgde, een tijd waarin ik max. 2 uur per dag op school kon zijn, mij onbegrepen voelde door het schoolsysteem, 2x bleef zitten, van vwo naar havo ging, vrienden kwijtraakte, en alles wat me voorheen goed af ging ‘simpelweg’ niet meer lukte te doen. Kortom, ik was uitgeblust en opgebrand en had depressieve gevoelens. Uiteindelijk belandde ik in een burn-out. Dit was zeker geen fijne tijd, maar juist deze periode heeft mij wel grotendeels gevormd tot wie ik ben, hoe ik het leven sta en waar ik in geloof.

Ik heb me in die periode namelijk iets heel belangrijks gerealiseerd, namelijk; dat stranden geen optie is en ikzelf diegene ben die uit dat dal kan klimmen om vervolgens de top te bereiken. Het pad dat ik bewandel is verre van recht, met obstakels, haarspeldbochten, drijfzand, gladheid en bergen. De weg die ik tot nu toe heb afgelegd, heeft mij gevormd tot wie ik nu ben en waar ik voor sta. Ik ben nooit oppervlakkig geweest, maar sindsdien zie ik veel dingen/zaken en mensen vanuit verschillende oogpunten. Met een positieve invalshoek, een nog groter doorzettingsvermogen, discipline, vertrouwen en het geloof dat “waar een wil is, écht een weg is”, volg ik mijn persoonlijke weg.

Mijn visie is dan ook: “Welke weg we nemen maakt niet uit, zolang we maar dicht bij ons zelf weten te blijven, dan raken we de weg en daarmee onszelf niet kwijt.